Ieder zwemvest zn verhaal

Inmiddels ben ik weer thuis, geland op schiphol.
Maar pas aan het eind van de week ook echt weer thuis geland.
Het is mij niet meer gelukt om iedere dag een verslag te schrijven ivm met slechte internetverbinding.
Voor vrijdagochtend waren we druk geweest onze activiteit voor te bereiden, maar een nieuwe organisatie "save the children" had op hetzelfde tijdstip ook een kinderactiviteit gepland. Overleg was daarom goed en we besloten de dag erop samen met hen een kinderdisco te organiseren. Voor vandaag gingen zij de activiteit doen en dat kwam ons eigenlijk wel een beetje goed uit want we waren allemaal dood moe dus zo werd "save the children" voor ons "save the adults" Iedereen van ons had per nacht niet veel meer dan vier uur slaap gehad en ikzelf niet meer dan 3 uur.
We hadden de foodtruck nog schoongemaakt en ik had bij de hoogtemperaturen geschropt waarbij je me na de tijd kon uitwringen, maar de truck was weer mooi schoon.
Die middag besloten we naar molivos te gaan waar we de "dirt road" wilden bezoeken. Hier lagen alle zwemvesten en kapot gestoken rubberboten op 1 grote hoop bij elkaar. Een soort vuilnisbelt van reddingsvesten met ieder hen eigen verhaal. Hier tussen ook de reddingsvesten van zij die het vaste land niet wisten te bereiken.
Voor velen van ons erg indrukwekkend. Voor mij was het nu duidelijk:Er bestaan geen economische vluchtelingen en ik werd even misselijk bij de gedachte aan de mensen die het woord "gelukszoeker" soms uitspreken.
1 van onze helpers die mee was zag ik wat betrekken en in zich zelf gekeerd, ooit was hij hier zelf aangekomen.
Ik liep met hem mee en hij vertelde mij: "Ik ben hier al twaalf x geweest en heb alleen maar gehuild, snap je nu waarom ik direct begon met helpen al vanaf het moment dat ik uit de boot stapte?"
Ik moest even slikken, maar het lukte me om hem tot steun te zijn.
Nadat we dit gezien hadden waren we toe aan een frissen duik in de zee en zijn ver
volgens na het strand gegaan. Het is erg gek maar het is net alsof wanneer je in de zee springt je de heftigheid weer wat los laat.
Later hebben we met zn allen heerlijk gegeten bij een heel goed restaurant.
Zaterdag werd een drukke dag. De kinderdisco was een groot succes samen met een paar kinderen zat ik achter de knoppen.
Zaterdagavond was het grote feest voor iedereen, er werd volop gedanst.
Samen met Finneke en onze captain Kimberly maakten we voor de kinderen "homemade lemonade" dit was niet heel succesvol want aan het betrekken van de kindergezichtjes konden we zien dat we iets te veel lemon hadden toegevoegd. We hebben daarna even weer wat water toegevoegd maar met ons drieën wel even heel erg gelachen toen een aantal volwassenen zeiden dat het lekker was.
Zondag de laatste dag. Het viel me best zwaar afscheid te moeten nemen, alsof je de mensen een beetje achterlaat. 1 vrouw die het vreselijk vindt dat ze steeds weer afscheid moest nemen gaf me een eigen gemaakt armbandje, ze omhelsde me en moest erg huilen. Ik zag het armbandje echt als verbonden zijn met elkaar en ik draag het nu nog steeds, zo blijf ik een beetje met de mensen in Kara Tepe verbonden.
Smiddags was de gezamenlijke lunch met de helpers. 1 van hen deed een heel bijzonder dankwoordje dat ons allemaal raakte. Toen hield onze teammembers een bijzondere emotionele speech waarin hij vertelde dat gemiddeld genomen over de hele wereld gezien een vluchteling 17 jaar lang vluchteling is. Toen zei 1 van onze teammembers dat ik een lied ging zingen omdat ik het uit mezelf niet durfde gaf zij mij dat zetje.
Ik zong "All the answers"van Ilze de Lange" Toen ik bijna op het eind van het liedje drie jongens in tranen zag werd het mij ook even te veel en maakte ik bij het laatste refein gepast een einde aan. Iedereen was mij heel dankbaar dat ik dit had gedaan, 1 vd jongens zij ik had hem recht in het hart gezongen. Mooi maar emotioneel, daarom sprongen we daarna 1 voor 1 allemaal met onze kleren in het water en hadden na een beladen lunsch ook weer even de verdiende hoeveelheid lol!
Diezelfde avond nog vlogen Finneke en ik terug met 7 pupies die we een thuis zouden vinden in Nederland. Deze pupies waren gedumpt bij een rivier. Mooi dat we zeven hondjes konden helpen op weg naar een betere toekomst. Eveneens maakte het ons ook verdrietig want hondjes kun je zomaar meenemen in het vliegtuig terwijl we mensen in barre omstandigheden moesten achterlaten. Hier zaten we dan in het vliegtuig, zomaar binnen zes uur zouden we op schiphol landen. Dat terwijl de mensen in Kara Tepe en Moria geen kant op kunnen en niet weten hoe en waar hun toekomst zal zijn.
Het was wel fantastisch om Sjoerd weer in me armen te zien springen en Stepan te omhelzen.
De eerste twee dagen had ik het gevoel dat ik iets vergeten was alsof ik iets kwijt was en dat was meer dan mn roze flipflops want dat zou me dat gevoel niet geven. Een stukje van mn hart heb ik waarschijnlijk daar op Lesbos achtergelaten.
Nu inmiddels na een week heb ik de draad wel weer opgepakt en ben ook nuchter genoeg dat mijn leven hier nu weer centraal moet staan. Ik kan ook vanuit hier daar helpen en steunen. Daarom verzoek ik u allen nog eens te kijken op www.becausewecarry.org.
Liefs Jeanet